Onze tool waarmee u uw toestemming voor ons gebruik van cookies kunt beheren, is tijdelijk offline. Daardoor kunnen sommige functies waarvoor uw toestemming voor het gebruik van cookies nodig is, mogelijk ontbreken.
MOTORSPORT HAS COMPLETELY CHANGED MY LIFE FOR THE BETTER.
De Britse coureur Nicolas Hamilton heeft sinds zijn geboorte te kampen met Cerebrale Parese (CP). Zijn handicap motiveert hem des te sterker om zijn dromen na te jagen – op het circuit en daarbuiten. Zijn passie, positieve instelling en voortdurende strijd voor gelijke kansen en diversiteit maken hem een perfecte ambassadeur voor MINI.
Het is begin juli. Nicolas Hamilton (30) verwelkomt ons met een stevige handdruk en een warme glimlach in zijn koele maar gezellig ingerichte loft in Oost-Londen. De coureur – en broer van de zevenvoudig Formule 1 wereldkampioen Lewis Hamilton – werkt samen met MINI om de kracht van diversiteit te vieren. Als gastheer namens MINI vertegenwoordigde Hamilton de autofabrikant bij diverse inspirerende evenementen tijdens de European Championships 2022 in München, afgelopen augustus. Voordat Nicolas op het vliegtuig naar München stapte, maakte hij tijd vrij om te vertellen over zijn visie op diversiteit, zijn liefde voor auto’s en hoe hij zijn grootste droom waarmaakte, ondanks het obstakel van zijn spastische verlamming.
— MINI nodigde je uit voor de European Championships 2022 in München, een van de grootste multisportevenementen in die stad sinds de Olympische Spelen van 1972. Kende jij München al?
Ik ben al vaak in Duitsland geweest en ik vind het er altijd geweldig. Duitse mensen zijn gewoon vriendelijk. Ze zijn gek op autosport en houden van feesten. Maar in München ben ik nog nooit geweest, ik kijk er echter erg naar uit.
— Waar denk jij aan als je aan Beieren denkt?
Natuurlijk de auto-industrie en de invloed die die industrie heeft gemaakt; Duitsland is zo toonaangevend met zijn autoproductie. Ik vind Bayern München ook een leuke voetbalclub. Ik drink weliswaar geen bier, maar ik heb gehoord van die verrukkelijke worst die daarbij hoort. Die wil ik wel heel graag proeven. Lijkt me geweldig.
— Heb je een speciale band met MINI?
De eerste auto van mijn broer Lewis was een MINI Cooper. Die auto is al jaren in de familie en mijn vader wil hem nooit verkopen. Hij heeft hem onlangs zelfs laten restaureren en is er heel zuinig op. Ik herinner me dat mijn ouders een avondje uit waren en Lewis en ik besloten een kookwedstrijd te houden. Ik was toen vijftien. We maakten een boodschappenlijstje, sprongen in de MINI om naar de winkel te rijden. Maar de MINI wilde niet starten. Begrijp me niet verkeerd, het is een geweldige auto en dat was de enige keer dat ie ons in de steek liet. Lewis was helemaal gek op die auto, maar waarschijnlijk had hij deze keer de verlichting laten branden of zoiets, want de accu was leeg. Uiteindelijk kregen we hem gestart en konden we alle ingrediënten in huis halen. Lewis maakte pasta, maar dat smaakte smerig. Ik maakte een steak met pepersaus en won onze kookwedstrijd eenvoudig.
EEN MINI COOPER WAS DE EERSTE AUTO VAN MIJN BROER LEWIS. DIE AUTO IS AL JAREN IN DE FAMILIE EN MIJN VADER WIL HEM NOOIT VERKOPEN.
Nicolas Hamilton
— MINI viert alle aspecten van diversiteit. Wat betekent diversiteit voor jou?
Diversiteit is heel belangrijk. Het betekent gelijke kansen op elk gebied. Maar je moet oppassen dat het woord niet wordt gebruikt als een dooddoener die niets meer betekent. Autosport bijvoorbeeld is sowieso heel moeilijk toegankelijk. Mensen denken dat het er alleen om het geld draait – voor een deel is dat ook zo – en dat het toegankelijker is voor blanke mensen. Daarom is diversiteit zo belangrijk, vooral in de auto-industrie. Er zijn zoveel geweldige banen en kansen, voor iedereen en ongeacht je achtergrond.
— Hoop je meer mensen te inspireren om te gaan werken in de auto-industrie?
Grote autofabrikanten bieden werk aan duizenden mensen voor de productie, de ontwikkeling, marketing en noem maar op. Er zijn altijd functies, maar soms hebben mensen met een andere huidskleur het gevoel dat ze daar niet thuishoren. Het is moeilijk om dat te veranderen omdat de aanzet van bovenaf moet worden gegeven. Ik denk ook dat opleiding en begrip essentieel zijn. Maar we maken vorderingen – hetzelfde geldt als het om handicaps gaat. Veel mensen snappen nu beter hoe ze zich inclusiever kunnen gedragen. Maar het kan duidelijk nog veel beter.
MINI verbindt mensen en creëert een krachtig gevoel van verbondenheid, waarbij iedereen deel uitmaakt van iets dat groter is dan wijzelf.
Wil je meer lezen over MINI's inzet voor diversiteit bij diverse inspirerende evenementen tijdens de European Championships 2022 in München? Klik dan hier.
— Samen met MINI verspreid je de boodschap van BIG LOVE. Wat is jouw grootste liefde?
Rijden in een raceauto. Zonder mijn liefde voor autosport zou ik niet de persoon zijn die ik nu ben. Dan zou ik nu niet zo onafhankelijk zijn. Dan zou mijn lichamelijke toestand een groot obstakel zijn en zou ik nog in een rolstoel zitten. Autosport heeft mijn leven volledig veranderd, verbeterd vooral. De sport houdt me bezig en stimuleert me om me elke dag verder te ontwikkelen. Want hoe meer ik me ontwikkel, des te competitiever ik word. En hoe sterker ik ben, des te onafhankelijker ik ook word in het dagelijkse leven. Ik denk niet dat mijn liefde voor de autosport ooit verdwijnt.
— Waardoor ontstond jouw liefde voor de autosport?
Ik was er al heel jong aan verslaafd. Ik volgde Lewis’ carrière op de voet, ging naar alle races en was altijd met autosport bezig. Ik wilde ook altijd coureur worden, maar dacht niet dat dat mogelijk was vanwege mijn spastische verlamming. Daarom richtte ik mij op gaming – ik speelde urenlang racegames. Daardoor leerde ik wel heel veeI over het instellen van een auto en essentiële handelingen als remmen, accelereren en sturen. Maar mijn droom was het racen in een echte auto.
— De artsen zeiden dat je nooit zou kunnen lopen, maar jij bewees hun ongelijk. Hoe heb je je droom waargemaakt?
Het was niet makkelijk om mijn lichamelijke handicap te overwinnen – fysiek noch mentaal. Ik worstelde met de vraag wat mijn doel was in het leven, waarom ik besta en waarom ik gehandicapt ben en mijn vrienden niet. Ik ging naar een gewone school, waar ik leerde mee te draaien in een wereld van kinderen zonder lichamelijke handicap, maar dan in een gehandicapt lichaam. In het begin kon ik niet veel lopen, op school hield ik het lopen ook niet vol. Daarom gebruikte ik vanaf mijn twaalfde elke dag een rolstoel. Hoewel die me op school wel mobieler maakte, werd ik er ook om gepest. Toen ik 17 was en zo’n vijf jaar in de rolstoel had gezeten, wist ik dat ik iets moest doen om me fysiek te ontwikkelen. Ik was vastberaden om uit de rolstoel te komen en via mijn passie, de autosport, te laten zien waartoe ik in staat ben.
— Waar komt jouw vastberadenheid vandaan?
Mijn ouders waren altijd best streng voor me. Ze lieten me niet de weg van de minste weerstand kiezen. Ze wilden dat ik mijn uiterste best deed om zo onafhankelijk mogelijk te worden. Daarbij hebben ze me ook altijd ondersteund. Ze zeiden: “Denk eraan: we kunnen er niet altijd voor je zijn.” Dus ik moest uitvinden wat ik wel zelf kan doen en wat niet. En als ik iets niet kan, dan werk ik er hard aan om het fysiek wél te kunnen.
— Wat hield jouw training allemaal in?
Mijn training was volledig gericht op kracht in mijn benen. Want doordat ik zo’n vijf jaar in een rolstoel had gezeten, waren mijn beenspieren heel slap. Zo slap dat ik de grootste moeite had om naar het toilet en terug te lopen. Toen ik de kans kreeg om te gaan racen, wist ik al dat krachtig kunnen remmen heel belangrijk is. Hoe harder je het rempedaal kunt intrappen, des te later je kunt remmen. Dat maakt je sneller over een ronde. Toen ik begon met racen, kon ik met beide benen maar tien kilogram duwen. Ik wist dat ik ongeveer negentig kilo moest kunnen duwen om te concurreren met coureurs zonder lichamelijke handicap. Daarom trainde ik elke dag tot wel drie uur in de sportschool en nu kan ik 130 kilogram duwen met mijn linkerbeen.
MIJN OUDERS ZIJN ALTIJD BEST STRENG VOOR ME GEWEEST. ZE LIETEN ME NIET DE WEG VAN DE MINSTE WEERSTAND KIEZEN.
Nicolas Hamilton
— Wat inspireert jou?
Mijn moeder is een enorm inspirerende persoon voor mij, ze is ongelofelijk. Als ik haar niet had, zou ik niet weten wat er van mij zou zijn geworden. Ze heeft me opgevoed met haar liefde, zorg en moederinstinct. Natuurlijk zijn ook mijn vader en broer enorm belangrijk voor me. Zonder hen zou ik niet de man zijn die ik nu ben. Buiten mijn familie is Alex Zanardi een inspirator voor me. Hij is een voormalig Formule 1-coureur, verloor beide benen en won maar liefst vier gouden medailles op de Paralympische Spelen. Dat is toch ongelofelijk? Maar nu ik ouder word, realiseer ik me dat ik het vooral toch zelf ben die me inspireert. Want opstaan is elke dag een uitdaging. Maar ik slaag er toch steeds weer in, ondanks mijn mentale en fysieke worstelingen.
— Op welke prestatie ben je het meest trots?
Dat ik in 2015 de eerste coureur met een fysieke handicap was in het British Touring Car Championship. Toen ik in 2020 mijn eerste punten scoorde, was dat natuurlijk helemaal geweldig. Het was het resultaat van heel veel hard werken en vastberadenheid. Ik ben de enige met een lichamelijke handicap in het hele deelnemersveld. Ik zie mezelf graag
als een paralympische sporter die meedoet aan de Olympische Spelen.
— Heb je je ouders wel eens meegenomen in je raceauto?
Ja, ik heb mijn ouders vorig jaar in mijn raceauto meegenomen over een circuit. Dat was een enorme mijlpaal voor ons allemaal, want bij mijn geboorte ademde ik niet en de artsen zeiden dat ik het misschien niet zou redden. Ik had natuurlijk de afgelopen dertig jaar kunnen blijven zitten zonder doel in mijn leven. Mensen voorspelden mijn ouders dat het leven moeilijk zou zijn vanwege mijn handicap. En zie: dertig jaar later ben ik coureur in het British Touring Car Championship en heb ik ze meegenomen in mijn raceauto. Dat was heel bijzonder, ook dat ze me het vertrouwen hebben gegeven.
— Hoe hoop je mensen te inspireren met jouw bijzondere verhaal?
In het begin ging het me alleen om mijzelf en de autosport. Maar nu ik ouder ben, denk ik na over mijn doelen in het leven. Nu probeer ik zelf meer buiten de schijnwerpers te blijven en de focus te verleggen naar de inspirerende mensen die ik tegenkom. Ook wil ik steun bieden aan ouders met een gehandicapt kind, aan tieners en ook volwassenen. Omdat ik weet hoe zwaar het mentaal is om op te groeien met een handicap en hoe het voelt om op school gepest te worden. Ik hoop dat mijn verhaal en wat ik doe nog vele jaren nieuwe generaties inspiratie biedt.
— Wat zijn buiten de autosport jouw doelen in het leven?
Ik zou graag een programma op tv doen, met inspirerende gasten. Ook wil ik een boek schrijven en nog meer presentaties geven voor publiek. Door mijn verhaal te delen kan ik misschien meer mensen laten inzien dat het prima is om gewoon jezelf te zijn. Je hoeft je niet aan te passen aan je omgeving. Creëer je eigen wereld en een omgeving waarin je je zeker voelt.
OVER NICOLAS HAMILTON.
Nicolas Hamilton, 30, is coureur in het British Touring Car Championship. Als kind werd hem verteld dat hij nooit zou kunnen lopen vanwege zijn spastische verlamming en dat hij zijn leven lang in een rolstoel zou zitten. Maar toen hij een jaar of 17 was, kon hij zonder hulp lopen, dankzij zijn vastberadenheid en veel training. Nic is een rijzende ster in de Britse autosport en was de eerste lichamelijk gehandicapte coureur in het British Touring Car Championship. In 2020 behaalde hij zijn eerste punten.