Onze tool waarmee u uw toestemming voor ons gebruik van cookies kunt beheren, is tijdelijk offline. Daardoor kunnen sommige functies waarvoor uw toestemming voor het gebruik van cookies nodig is, mogelijk ontbreken.
HERITAGE.
Schot in de roos: de MINI Clubman.
Iedereen kent de MINI Clubman. Het model werd in 2007 geïntroduceerd als derde variant van de herboren MINI en is om vele redenen bekend en geliefd geworden. De unieke split-doors aan de achterzijde spelen daarbij zeker mee. Maar dit is niet de eerste gedaante van de Clubman. Het echte debuut was in 1969, met verschillende versies. Een daarvan was de Clubman Estate. De eerste Clubman was bedoeld als een nieuwe, meer volwassen Mini. Was het een succes? Ja en nee, maar dat is slechts een deel van zijn interessante verhaal. De moderne MINI Clubman bereikt in 2023 het einde van zijn levenscyclus, gemarkeerd met de introductie van de Final Edition. Een goede reden om eens terug te blikken op de wat controversiële auto die voor het eerst de naam Clubman droeg.
Toen in 1959 de eerste Mini verscheen, was het direct duidelijk dat het een zeer veelzijdig model was. Zo was hij bijna direct ook leverbaar als pick-up, terwijl John Cooper aan de andere kant ook het potentieel zag van de Mini als raceauto. Dan waren er ook nog extra coole versies zoals de Mini Ice Cream Van en de Mini Wildgoose.
Er waren ook twee – of vier, net hoe je het bekijkt – varianten die zich extra onderscheidden, in de vorm van de Clubman en de Clubman Estate.
Eerst was er al de stationwagenversie van de originele Mini. Technisch gezien waren het er twee, net zoals er destijds twee versies waren van bijna alle Mini modellen. Mini was nog geen merk op zich. De eerste auto’s die wij de originele Mini noemen, werden verkocht als de Austin Seven (later Austin Mini) of Morris Mini-Minor. Dat was het gevolg van het zogenaamde rebadge-beleid van merkeigenaar British Motor Corporation (BMC). Rebadgen houdt in dat één model onder meerdere namen of zelfs merken wordt verkocht. Bij de twee Mini varianten zat het verschil hem vooral in de productielocatie, maar beide versies hadden ook een eigen grille.
De grote Mini familie.
De voorgangers: de Austin Mini Countryman en de Morris Mini Traveller. Let op het externe houten frame, dat een mooi contrast vormt met de metalen panelen in carrosseriekleur. Destijds heel populair.
De stationwagenversie van deze originele Mini’s waren de Austin Seven (later Mini) Countryman en de Morris Mini Traveller. Hoewel de voorzijde gelijk was aan die van de standaard Mini, hadden de stationwagens een langer chassis en een grote vierkante achterzijde. Opvallend waren de aan de zijkant scharnierende achterdeuren, die later ook heel kenmerkend zouden worden voor de moderne MINI Clubman. De kleine stationwagens vielen ook op door de decoratieve houten exterieurdelen, al hadden niet alle modellen dat.
De Wolseley Hornet, een van de twee luxe Mini varianten.
De twee andere auto’s die tot de Clubman zouden leiden waren de Riley Elf en de Wolseley Hornet. Die kwamen in 1961 op de markt en waren de langere, luxere topversies van de Mini. De twee hadden een meer traditionele tweedeurs sedanvorm en waren vrijwel identiek aan elkaar.
Halverwege de jaren 60 begonnen de Riley Elf en de Wolseley Hornet er gedateerd uit te zien. BMC was niet van plan om de Mini te vervangen door een nieuw model, maar wilde de gehele Mini familie wel voorzien van een aansprekende, moderne facelift.
Men besloot om de Riley Elf en de Wolseley Hornet te vervangen door één model. Dat werd de Clubman. Van dit nieuwe model kon men ook een stationwagen maken, de Clubman Estate, om daarmee de Austin Countryman en de Morris Mini Traveller te vervangen. Het plan zou ook zorgen voor aanzienlijk lagere productiekosten, maar dat viel tegen. Toch pakte het plan verder wel goed uit.
BMC was doelgericht op zoek naar manieren om zijn verouderde modellen te vervangen door één model. Waarom? Nou, zo veel verschillende types was gewoon te veel van het goede.
Wijze woorden van BMC. In de jaren 60 was het bedrijf snel gegroeid. In 1966 nam het Jaguar over en ging het British Motor Holdings (BMH) heten. In 1968 groeide het bedrijf nog verder, toen het samenging met Leyland Motors, Rover en Alvis. Het ging voortaan door het leven als de British Leyland Motor Corporation (BLMC). In 1967 voerde het bedrijf in totaal meer dan 150 modellen. Dat was gewoon te veel. Niet alleen voor de productie, maar ook omdat de verschillende modellen elkaar beconcurreerden.
De aanstaande auto, die de Clubman zou worden, moest dus zorgen voor een facelift van de gehele Mini familie, waarbij die ook gelijk overzichtelijker werd.
In een nieuw jasje.
Sir Alec Issigonis.
1952
Oprichting van de British Motor Corporation.
1959
De eerste Mini(‘s).
1966
BMC neemt Jaguar Cars en de Pressed Steel Company over. British Motor Holdings wordt gevormd.
1968
BMH fuseert met de Leyland Motor Corporation, Rover en Alvis en wordt de British Leyland Motor Corporation.
1969
Debuut van de Mini Clubman.
Voor het ontwerp van de nieuwe Clubman huurde BMH in 1967 Roy Haynes in, die naam had gemaakt als een man met oog voor het hedendaagse. Hij gaf de nieuwe Mini een zeer kenmerkende neus. Die was 10 cm langer dan de originele voorzijde en bovendien veel vierkanter. Sommigen vonden het geweldig, anderen hebben er nooit aan kunnen wennen.
Uiteindelijk werden op basis van de Clubman drie productieversies geïntroduceerd. De eerste was het ‘gewone’ model, dat in 1969 op de markt kwam. Een jaar later volgde de Estate. Er was ook de sportieve 1275 GT. Die droeg niet de naam Clubman, maar had wel dezelfde voorzijde. De 1275 GT zou uitgroeien tot een autosportheld, maar over dat verhaal kan je hieronder verder lezen. Hoewel het vierkante design van de Clubman destijds controversieel was, zou het een prominent onderdeel worden van het nieuwe BLMC-aanbod.
Een kenmerkende neus.
De Mini Clubman Saloon, een kenmerkende neus.
Hoewel de Clubman Estate oorspronkelijk de tweede variant van de Clubman was, zien velen hem als de beste versie van de auto. De langere neus van de Clubman zag er in combinatie met de langere wielbasis van de Estate namelijk beter uit.
Feestje achterin.
Niet zo emotioneel, maar goed in proportie: de MINI Clubman Estate.
Een stap vooruit: het dashboard van de Mini Clubman (onder) vergeleken met dat van de originele Mini.
De Clubman Estate nam afscheid van de echt houten frames en panelen van zijn voorganger, die slechts decoratief waren. Het hout werd vervangen door opgeplakte kunststoffolie met houtimitatie. Dat was destijds erg populair in Amerika en goedkoper te produceren dan echt hout. Het was voor de fans wel een controversiële keuze, en bij latere modellen werd het imitatiehout vervangen door opgeplakte striping. Wel behield de Estate altijd zijn achterdeurtjes, die het in- en uitladen zo gemakkelijk maakten.
De Clubman Estate bleef in productie tot 1981, of eigenlijk tot 1982 onder de naam 1000HL Estate. In zijn productieperiode kreeg de Estate enkele kleine upgrades, zoals een nieuwe 46 pk sterke 1.098 cc-motor ter vervanging van de originele 998 cc-motor met 39 pk, die de Clubman overnam van de originele Mini.
Hoewel de Clubman Estate niet zo’n grote klassieker is geworden als de originele Mini (maar welke auto wel?), introduceerde hij wel wat zaken die ook werden toegepast op zijn rondere broertje. Paul Hughes, die tegelijk met Paul Haynes in het bedrijf kwam, ontwierp een nieuw, meer ergonomisch instrumentenpaneel dat achter het stuur was geplaatst in plaats van midden op het dashboard. Vanaf 1980 werd het nieuwe instrumentenpaneel toegepast bij alle Mini modellen.
In zijn meer dan tien jaar lange carrière werden bijna 600.000 Mini Clubman modellen geproduceerd. Daarmee is het een belangrijk model in de historie van het merk.
In 2007 werd de Mini Clubman – de stationwagenversie – na meer dan 25 jaar weer tot leven gewekt. Net als het origineel bood de nieuwe MINI Clubman echt iets nieuws. Zoals je van een stationwagen verwacht had hij achterin meer been- en bagageruimte dan de hatchback. Toch was die bagageruimte, of eigenlijk de toegang ertoe best bijzonder. Niet alleen keerden de achterdeuren terug voor gemakkelijk in- en uitladen, ook had de herboren Clubman, alleen aan de passagierszijde, een naar achteren openend achterportier. Daarmee was de achterbank beter bereikbaar – en kreeg de auto veel meer persoonlijkheid.
Wedergeboorte.
Prachtige asymmetrie: de 2007 MINI Clubman.
Het was een kwestie van tijd voordat MINI zich zou wagen aan een bedrijfsauto op basis van de Clubman. Het resultaat was de MINI Clubvan, die werd geproduceerd van 2012 tot 2014. Zonder achterbank en met metalen panelen in plaats van achterruiten bood de Clubvan een grotere en meer robuuste laadruimte met uitneembare scheidingswand.
Bij de tweede generatie MINI Clubman, die in 2015 werd geïntroduceerd, kwam het bijzondere achterportier te vervallen. De Clubman kreeg wel een langere wielbasis, vier conventionele portieren en een nog ruimer interieur. Bovendien kreeg de Clubman een strakker, minder vierkant uiterlijk, een breder motorenaanbod en een geavanceerd infotainmentsysteem. Het is een volwaardige vijfzitter met genoeg plek voor het hele gezin.
Voor wie waarde hecht aan snelheid, spanning én praktisch gebruiksgemak is er de John Cooper Works-uitvoering. Ook voor de Clubman bood MINI verschillende manieren om hem naar persoonlijke smaak aan te passen. Van de gebruikelijke motorkapstrepen tot unieke MINI dakdesigns. Ook waren er vele Special Editions, zoals de MINI Clubman Untold Edition uit 2022.
MINI ADVISEERT.